Persoonlijke keuzes.

Hooiii, vandaag heb ik een nogal persoonlijk verhaal en persoonlijke moeilijke keuzes die ik heb moeten maken in mijn leven tot nu toe.

Het begon allememaal toen ik geboren werd. Natuurlijk maakte ik de keuzes toen niet zelf, maar die werden gemaakt door mijn ouders. In een van de laatste echo's van mijn moeder konden de gynaecologen zien dat ik niet volledig gezond was. Er zat een beklemming in mijn urinebuizen waardoor mijn urine niet naar mijn blaas ging, maar terug naar mijn nieren. Urine is eigenlijk een mix van afvalstoffen en daarom was het erg gevaarlijk dat mijn urine terugging naar mijn nieren. Ik was eigenlijk mijn eigen lichaam aan het vergiftigen, daarom is er bij mij een blaaspunctie gedaan toen ik nog heel klein was, om de kracht en de grootte van mijn blaas te kunnen meten. Aan de hand hiervan ben ik geopereerd en hebben ze mijn urinekleppen terug geklapt zodat het gewoon naar mijn blaas kon. Er is mijn ouders wel meteen vertelt dat er nog een lang traject van fysio en onderzoeken zal volgen, want na zo'n operatie is het probleem niet meteen over. Op mijn 3de ben ik opnieuw geopereerd en hebben ze mijn (ja klinkt misschien goor) plasgaatje groter gemaakt. Mijn blaas was namelijk heel erg groot en de rek ging er uit. Dat betekent dat je niet genoeg kracht meer in je blaas hebt om je urine op te houden. Na deze operatie moest ik lang genezen en ik heb er dan ook 3 grote littekens aan overgehouden van slangetjes die de urine moesten opvangen na de operatie. En nee die zaten gewoon onder aan mijn buik :). Ik heb toen een heel lang traject gehad met onderzoeken, vele medicijnen en veel fysio. De fysio kreeg ik om de kracht van mijn blaas normaal te krijgen. Het leek allemaal veel beter te gaan. Ik hoefde in plaats van 1 keer in de 3 maanden, nog maar 1 keer in de 9 maanden te komen. Maar dat ging al snel helemaal mis. De kracht van mijn blaas was heeel erg klein en ik kreeg hem nooit leeg (ik kon dus nooit uitplassen en had altijd het gevoel dat ik heel nodig moest plassen, vervelend dus). Ik was toen 11 jaar en had een mannelijke uroloog. Ik vond dat toen ik klein was niet erg, want het was een superlieve dokter, maar als je wat ouder word, heb je toch liever een dokter van je eigen geslacht. Maar ik moest dus na 9 maanden weer terug komen en toen werd mij en mijn moeder verteld dat het dus helemaal niet goed met me ging. Ik moest een supermoeilijke keuze maken. Optie 1 was dat ik een operatie liet doen waarin ze een stuk van mijn blaas af gingen halen, dit zou een superzware operatie zijn en ik had een lange tijd nodig om te genezen. Daarbij wisten ze niet eens of het wel effect zou hebben! Optie 2 was dat ik zou moeten katheteriseren. Jaa, ik leg het even uit. Een katheter is een klein slangetje die je urine uit je blaas zuigt. Ik zou dit 's ochtends en 's avonds moeten doen en ik kon dat niet zelf. En dit zou ik levenslang moeten doen. Je kunt misschien wel begrijpen dat het een verschrikkelijk moeilijke keuze was. Na lang nadenken heb ik zelf besloten dat ik wilde katheteriseren, het zou mij in ieder geval wel helpen. Het katheteriseren heb ik een jaar lang gedaan, (ik moest alle hoeveelheden die de katheter opving opschrijven en doorgeven aan de dokter) Ik weet nog heel goed dat ik gebeld werd door mijn dokter en hij zei ga maar even zitten, ik heb heel goed nieuws voor je, 'Je mag stoppen met katheteriseren, het gaat supergoed met je en je hebt het niet meer nodig'. Ik was zo blij om dit te horen. Na dit telefoontje moest ik weer naar het ziekenhuis komen en toen kreeg ik nog meer goed nieuws. De uroloog zei. Ik laat je nog niet helemaal los, maar bij deze ben je klaar hier. Ik hoefde dus niet meer te komen, alleen maar te bellen als het echt finaal fout zou gaan !! Ik was zo blij. En nu zit ik hier, 2 jaar later, niet meer naar het ziekenhuis geweest, gezond en vrolijk.

Hebben jullie wel eens een moeilijke keuze moeten maken ? Laat het even weten.
Lieeeffs
Noëlle